De heer Slofstra vertelt over het onvermogen om zelf hulp te vragen en hulp te bieden

donderdag, 8 september, 2011

Ja, eensdeels snap ik dat wel dat mensen daar niet graag mee geconfronteerd worden. Maar ja [-]je komt niet zo ver dat je, behalve die directe mensen waar ik mee om ga. Jou, ze willen jou wel helpen, het is mijn onvermogen ook vaak hoor om geholpen te worden. Beruchte jasje [-]. Ik weet niet of ik het verhaal nu voor de tweede keer vertel [lacht], maar goed op het shanty koor hebben we 12 mannen, die met elkaar zingen, leuke avond hebben. Dan komt de avond, want ik moet naar huis. En dan weet ik het al wel, het gebeurt weer. Er zit zo'n ritsje, en dat ritsje wil niet [-]. Dus er kom, je merkt dat iedereen zo gaat staan kijken, zo van moet ik hem nou helpen of moet ik hem nou niet helpen? Als ik niks zeg, weten zij het ook niet. Weet ik het op een goeie manier aan te geven: zeg help mij even hij doet het niet, dan doen ze het wel. En dan vinden ze het ook prima, ze staan soms met z'n tienen om mij heen [lacht] om mij te helpen. En dat is prima, maar die stap van er naartoe om te vragen van: he jong help mij even, want die rits wil weer niet. En dan voor mij dan toch wel het ontroerende moment dat de grote kerels [lacht] [-], ja.

Wij gebruiken cookies op deze site om uw gebruikerservaring te verbeteren

Klik op "ik ga akkoord" om cookies toe te staan.