Mevrouw van der Linden voelt zich opgelucht als ze ‘het’ bespreekbaar maakt

Ja, dat is eigenlijk, dat vind ik heel moeilijk want ik denk dat je het zelf later beseft als dat mijn omgeving het beseft. Van gewoon domweg dingen vergeten of vooral ook met mededelingen. Zo van, ik kon wel kennelijk drie keer hetzelfde vertellen terwijl ik dat zelf kwijt was. Dan wist ik niet dat ik dat al verteld had of al gevraagd had of wat dan ook. En op een gegeven moment, ja, ging de, ging mijn omgeving op hun manier reageren, die deden dan even net of ik het niet of ik niks zei, hè? En dan denk ik, oh jee dit is het seintje dat ik het allang gezegd heb of allang verteld heb of allang gevraagd heb. En nou dat vond ik eigenlijk zelf wel een hele grote schok. [mevrouw wordt emotioneel] Ik word er een beetje emotioneel altijd van. Want ja, het is, wat je wilt is per se niet vergeetachtig worden. En het woord dement wil ik niet gebruiken, dat vind ik een scheldwoord, zo ervaar ik dat. Dus dan, ja dat was voor mezelf gewoon een ontzettende pijnlijke toestand. En toen ben ik op een gegeven moment met mijn drie mannen noem ik dat, ik heb twee zonen, ben ik er, heb ik het aanspreekbaar gemaakt. En dat was voor hun eigenlijk een opluchting, omdat er toen gewoon over gepraat mocht worden met me. En wat zij gemerkt hebben en nou, dat is dan zo raar dat je dat helemaal je niet gerealiseerd hebt. Dat, dat vond ik zo verschrikkelijk raar. En van mezelf zo raar hè, van, ik dacht dat ik het zo goed kon verbergen en dat niemand last ervan had en ja dat bleek eigenlijk wel te zijn. Dus, toen dat het goed tot me doordrong gaf me dat een beetje lucht, hè, zo van hèhè, ik hoef me niet meer anders voor te doen dan wat ik ben. En dat was eigenlijk, ja het woord plezierig is helemaal niet goed gekozen in deze, maar opluchting in ieder geval hè. Dat dat bespreekbaar werd en behandelbaar werd, hè? Toen van, wat kunnen we er mee.