Praten Over Gezondheid
Gré
- Geslacht:
- Vrouw
- Leeftijd:
- 77 jaar
- Mantelzorger van:
- Ouder
- Diagnose:
- Verdenking van dementiesyndroom
- Datum interview:
- donderdag, 15 december, 2011
Achtergrond:
Gré is 77 jaar, weduwe en heeft 2 volwassen kinderen. Ze is correspondent geweest voor een krant en schrijft nu nog regelmatig voor haar plezier. Dertig jaar geleden, in de begin jaren '80, zorgde zij voor haar vader die de ziekte van Alzheimer had.
Korte samenvatting:
In 1980 merkte Gré dat haar vader in de war raakte en eenzaam werd. Toen hij 's nachts ging dwalen werd haar vader opgenomen in een verpleeghuis om ongelukken te voorkomen. Dit was één van de zwaarste momenten in het leven van Gré. Begin februari 1982 is hij overleden. Gré heeft een boek geschreven over haar ervaringen en geeft regelmatig lezingen.
Meer
Begin jaren '80 merkte Gré dat er iets met haar vader aan de hand was. Hij raakte in de war, kromp in elkaar, ging strompelen, en voelde zich eenzaam na het overlijden van zijn vrouw. Op dat moment woonde haar vader nog zelfstandig en Gré bezocht hem elke dag. Ze hielp hem met wassen, aankleden en deed het huishoudelijke werk. Op een gegeven moment ging haar vader 's nachts dwalen en om ongelukken te voorkomen is besloten om hem op te nemen in een verpleeghuis. Ook daar bezocht Gré hem elke middag. Na een val heeft hij nog enkele weken in bed gelegen en is hij begin februari 1982 overleden.
Gré wilde de zorg voor haar vader alleen delen met haar man en twee kinderen, van wie ze veel steun kreeg. Naar de buitenwereld toe was Gré niet open over de situatie. Achteraf denkt ze dat dit misschien kwam door de tijd; in de jaren '80 heerste er nog een taboe op dementie. Hierdoor was er gene. Je wilde toen niet dat iedereen het wist; je stopte het weg en deed net of er niks aan de hand was.
De dag dat Gré haar vader naar het verpleeghuis bracht, was één van de zwaarste momenten in haar leven. Aan de ene kant kon hij niet langer thuis wonen en was het voor Gré een geruststelling dat er geen ongelukken meer konden gebeuren. Dit zorgde bij haar voor rust. Aan de andere kant vond Gré het vreselijk en confronterend om hem naar een sfeerloos zaaltje met allemaal mensen met dementie te moeten brengen.
Het heeft tien jaar geduurd voor Gré alles op een rijtje had. Uiteindelijk heeft ze een boek over haar ervaringen geschreven met de titel 'Kom maar even bij me zitten'. Schrijven is voor Gré een manier om haar verdriet en de leegte van zich af te schrijven. Daarnaast geeft Gré ook regelmatig lezingen. Dat is ook een uitlaatklep voor haar. Hoewel haar vader nu al bijna dertig jaar geleden is overleden, is Gré er nog steeds mee bezig. Het verdriet loutert en het gemis blijft, maar ze is er sterker uitgekomen, maar de gedachte aan vroeger, dat dat nooit meer terugkomt, doet haar soms pijn. Wat blijft zijn de warme herinneringen, en die kan niemand haar meer afpakken.