Nico

Op een dag wist de vrouw van Nico de weg naar haar werk in een verpleeghuis niet meer. Toen een collega van haar vertelde dat zijn vrouw afwezig en in de war was op het werk, had Nico het gevoel dat er iets niet klopte. Toen ze op haar werk ook ruzie begon te maken met bewoners, zijn Nico en zijn vrouw naar de huisarts gegaan. In 2006 werd de ziekte van Alzheimer gediagnosticeerd. Hoewel Nico er al rekening mee hield, kwam de diagnose toch hard aan. Hij had het gevoel door de grond te zakken; hij had gehoopt dat het toch iets anders zou zijn.

Het werd voor Nico's vrouw thuis steeds lastiger om dingen zelfstandig uit te voeren. Nico werkte en zij kon niet de hele dag alleen thuis zijn. 's Ochtends kwam er iemand van de thuiszorg om te helpen met douchen, aankleden en medicijnen geven. Nico voelde zich daar niet goed bij, want hij wilde haar het liefst zelf elke dag helpen, zoals hij in het weekend deed. In die omgang met zijn vrouw leerde Nico steeds beter hoe hij haar het beste kon benaderen en wat hij beter wel en niet kon doen of zeggen. Hij probeerde de wereld door de bril van zijn vrouw te bekijken.

Vanaf het moment dat zijn vrouw naar de dagopvang voor jongdementerenden ging, kwam de vrolijkheid in zijn vrouw weer terug. Nadat zijn vrouw 's nachts ging dwalen en twee keer van de trap gevallen was, is ze verhuisd naar een verpleeghuis voor jong dementerenden, drie kwartier bij Nico vandaan. Nico bezocht haar daar elke dag. Na acht maanden is Nico's vrouw verhuisd naar een verpleeghuis in de woonplaats van Nico. Nog steeds bezoekt hij zijn vrouw elke dag. Nico vond het verschrikkelijk dat zijn vrouw het huis uit ging; het voelde alsof hij haar al kwijt was. Hij voelt zich schuldig over de opname in het verpleeghuis. Hij heeft het gevoel dat het sindsdien bergafwaarts is gegaan met zijn vrouw.

Nico vindt het fijn om bij zijn vrouw te zijn. Hij wil haar zoveel mogelijk ondersteunen. Zij heeft dat nodig. Als het met haar goed gaat, gaat het met hem ook goed. Het ergste van de ziekte vindt Nico, dat zijn vrouw de nare dingen uit haar jeugd weer opnieuw beleeft. Dat maakt hem verdrietig en hij vindt het moeilijk dat hij haar daarbij niet kan helpen. Hij piekert veel. Hij weet dat hij haar gaat verliezen en dat vreet aan hem.

Met het onbegrip uit zijn omgeving heeft Nico het heel erg moeilijk. Familie en vrienden begrijpen het gedrag van zijn vrouw niet en komen hierdoor maar mondjesmaat of niet op bezoek. Vanwege dit onbegrip is Nico begonnen met schrijven over hoe om te gaan met de symptomen en stemmingswisselingen bij mensen met dementie. Het is voor hem tevens een manier om het hoofd leeg te maken.

Nico mist het om er met iemand, die emotioneel ver van zijn vrouw af staat, te praten. Onlangs heeft hij met een maatschappelijk werkster uit het verpleeghuis gesproken; dat vond hij erg prettig. Nico wil aan andere mantelzorgers meegeven dat ze er vooral voor moeten zorgen dat er iemand is met wie ze over de situatie kunnen praten.