Willemijn vertelt hoe over de steun uit haar omgeving

"De steun is gebleven hoor, ik heb heel goed sociaal netwerk om me heen. Maar omdat ik ook nu wat meer energie heb dan een jaar geleden, kan ik ook weer wat vaker bij de sociale activiteiten zijn en wat leuker meedoen. En ik voelde me elke keer, in het begin vooral, heel erg het zieke paardje waar iedereen rustig voor moest doen. En als ze dan vroegen hoe het ging, dan had je eigenlijk zoiets van, nou ja het gaat wel oké. En nu heb ik wel meer dat ik me ook daadwerkelijk weer wat beter voel en het echt gezellig vind om daar aanwezig te zijn. De steun is er nog steeds. Ik kan ze dag en nacht opbellen en dat is wel heel fijn. Daar heb ik wel mazzel mee. Ik denk dat een deel ook wel steeds beter gaat begrijpen hoe het is, maar toch nooit helemaal misschien. Dat verwacht ik ook niet meer per se van ze. In het begin was het nog zo onbekend en was ik zelf nog erg zoekende van: wat heb ik nou? Er was ook niks bekend vanuit de buitenwereld. Dan hoop je toch een stukje erkenning te vinden bij je vrienden, maar op dat moment kreeg je dat niet. Nu zit ik in een soort traject en heb ik zoiets van: ik ben ermee bezig. Maar wat zo onzeker was toen... het voelde een beetje eenzaam denk ik. Omdat ook niemand wist wat het was en iedereen wel met goedbedoelde adviezen kwam, maar niks eigenlijk hielp. Dus ik denk dat dat het vooral ook heel moeilijk maakte in het begin. En omdat ik me dus ook wel beter voel en wat meer energie heb om leuke dingen te ondernemen. Dat je het vaker kan zeggen 'ik ben erbij', in plaats van nee jongens ik kan dit niet aan, of nee ik ben er weer niet bij want ik ben weer moe zeg maar. Dat gebeurt nu wat minder vaak. Nog steeds moet ik echt wel afbakenen wat ik wel en niet kan, maar daardoor haal je ook weer wat meer uit de leuke dingen die je nog wel kan zeg maar, in plaats van dat ik alweer ziek thuis op de bank zit."