Willemijn

Willemijn kreeg eind maart 2021 COVID-19. Ze was hier vier weken erg beroerd van, ze had veel hoofdpijn, en gewrichtspijn en spierpijn door haar hele lichaam. Ook had ze het gevoel van een strakke band om haar borst en voelde ze zich verward, alsof ze niet helder kon nadenken, een soort hersenmist. In eerste instantie denkt Willemijn nog dat het gewoon even uitzitten is, want ze was eerder erg sportief en gezond. Maar al na een paar weken komt het besef dat de klachten wel lang blijven aanhouden. Door het lezen van andere verhalen via C-support komt ook het besef dat dit het Post COVID Syndroom kan zijn. Willemijn kreeg ook andere klachten, zoals geheugenproblemen, woordvindingsproblemen en in het algemeen niet helder kunnen nadenken. Ondanks dat dit al beter gaat, heeft ze hier op het moment van het interview nog het meeste last van. 

Doordat klachten zoals hoofdpijn, vermoeidheid en de hersenmist in de weken na de besmetting blijven aanhouden, neemt Willemijn contact op met de huisarts. Ze wordt na wat geregel doorverwezen naar een fysiotherapeut. Via het rustig opbouwen van lopen, fietsen en krachtoefeningen kan ze nu zeggen dat er wel verbetering in zit sinds het afgelopen jaar. Maar dat is heel langzaam gegaan en met meerdere terugvallen. Het moeilijke aan Post-COVID is ook dat je heel snel over je grenzen gaat, vertelt Willemijn. Telkens als dat gebeurde, voelde het alsof je weer terugvalt in je kunnen. Op aanraden van C-support regelt ze ook een verwijzing naar een ergotherapeut. Hier leert ze veel over haar belastbaarheid en hoe ze haar energie beter kan verdelen. “Eigenlijk kom je er dan achter dan je nog minder moet doen dan je denkt dat weinig is.” Haar advies aan andere patiënten is dan ook om ergotherapie te volgen, voldoende rust te nemen, en niet over je grenzen te gaan. Én om op tijd aan de bel te trekken en hulp te vragen. 

Op het moment van het interview is Willemijn aangemeld voor een revalidatietraject. Daar hoopt ze vooral cognitief nog wat uit te halen, maar ook om haar conditie te verbeteren. Fysiek voelt ze zich al wel een stuk beter, en is het vooral de moeite de hersenmist dat nog achterblijft. Ze is op het moment nog volledig ziekgemeld, en is in contact met een bedrijfsarts. De toekomst ziet ze nog wat onzeker tegemoet, doordat haar contract binnenkort afloopt en het nog onduidelijk is hoe haar herstel verder gaat verlopen. Tegelijkertijd is Willemijn ook hoopvol, en richt ze zich erop dat ze beter gaat worden. 

Haar advies aan de zorg is om meer in te zetten op persoonlijke begeleiding. Bij iedereen zijn de klachten namelijk weer net even anders. En het verschilt per persoon wat voor hun belangrijk is. “Het helpt denk ik ook om te kijken wat mensen als eerste doel hebben, wat willen ze als eerste. Voor de een is dat toch werk weer kunnen oppakken en voor de ander is dat weer een kopje koffie kunnen drinken bij de buurvrouw.” Ook het bieden van een luisterend oor is volgens Willemijn belangrijk, belangrijker dan het kunnen bieden van een oplossing. Ook al is er niet direct een oplossing, dat je wel erkent dat er iets aan de hand is bij iemand.