Wim H.

De schoonvader van één van de dochters van Wim van der Hoeff gaf als eerste aan dat hij vermoedde dat de vrouw van Wim dement begon te worden. De eerste keer dat Wim zelf merkte dat het niet goed ging met zijn vrouw was op een verjaardag, toen zij de kluts kwijtraakte bij het vertellen van een verhaal. Langzamerhand vergat ze steeds meer dingen en raakte Wim er van overtuigd dat zijn vrouw dement begon te worden. Hij schakelde de huisarts in, maar die reageerde niet. Op een gegeven moment kreeg zijn vrouw verlammingen aan haar linkerbeen en – arm; waarschijnlijk een TIA. Ze belden de huisartsenpost, maar tot grote ergernis van Wim werd er helemaal geen actie ondernomen. Toen zij een tijd daarna in het ziekenhuis opgenomen werd voor een heupoperatie, heeft Wim nog één keer zijn verhaal over de verlammingen en zijn vermoedens over de dementie geuit. Tot zijn opluchting werd er toen wel naar hem geluisterd, werd zijn vrouw onderzocht door de geriater en na verschillende onderzoeken werd in 2006 op 72-jarige leeftijd de ziekte van Alzheimer gediagnosticeerd. Dit voelde voor Wim als een erkenning - dat zijn vrouw inderdaad een vorm van dementie bleek te hebben.

Wim is geïrriteerd over het feit dat de huisarts en het ziekenhuis in eerste instantie niet reageerde. Hij heeft het gevoel dat als hij niet had doorgezet, er nu misschien nog geen diagnose gesteld zou zijn. Wim vindt dat de hulpverlening te kort schiet. Er zijn 'tig' hulpinstanties, maar ze bieden allemaal net niet wat je nodig hebt en het is ontzettend lastig je weg daarbinnen te vinden. Je hebt het ouder worden nog nooit eerder meegemaakt – je bent een 'leerling-oudere'. Je moet alles over het ouder worden nog leren en dus ook je weg vinden in de hulpverlening. Wim schrijft nu dan ook regelmatig stukjes voor ouderen over de hulpverlening. Wel is Wim te spreken over zijn casemanager/mantelzorgbegeleider. Zij geeft hem het gevoel dat hij er niet alleen voor staat.

Sinds een paar maanden woont de vrouw van Wim in een verpleeghuis. In eerste instantie werd ze voor een tijdelijke periode opgenomen vanwege lichamelijke klachten (een verstopping in de darmen). Na vier weken was dat nog niet opgelost en kwam er een plekje vrij in het verpleeghuis waar ze uiteindelijk ooit terecht zou komen. Wim heeft het gevoel dat hij toen overgehaald is om haar over te laten plaatsen, maar het is nu goed zo, ook omdat zijn vrouw nu hard achteruit gaat. Door de beeldvorming over verpleeghuizen voel Wim een enorme tegenzin om zijn vrouw daar te laten opnemen. Wim is hier echter op teruggekomen en is erg te spreken over de zorg in het verpleeghuis waar zijn vrouw woont. De verpleging gaat heel liefdevol met zijn vrouw om en er hangt een gezellige sfeer. Of de opname ook een goede uitwerking op Wim zelf heeft, kan hij nog niet zeggen. Hij heeft een schuldgevoel dat hij het huis nu inricht op alleen zijn, "terwijl hij nog steeds getrouwd is". Het voelt alsof hij haar al uit zijn leven verbant.

Het ergste van de ziekte vindt Wim de kwetsbaarheid van de degene met dementie. Het belangrijkste voor hem is om er voor te zorgen dat zijn vrouw niet zich ongelukkig, verdrietig en machteloos voelt en dat ze het idee heeft dat ze het goed doet. Om dit voor elkaar te krijgen, houdt hij zijn vrouw soms voor de gek en verzint hij leugentjes. Hoewel dit niet slecht bedoeld is, kost dit hem soms moeite. Het oneerlijke wat daardoor in hun relatie is gekropen, stoort hem dagelijks.

Wim ervaart het mantelzorgen niet als zwaar. Het is niet makkelijk, maar als je de "kunstjes" geleerd hebt om met de problemen om te gaan, dan is de moeilijkheid voor het grootste gedeelte verdwenen. Desondanks zijn er wel momenten waarop Wim "razend van gif" is en zich machteloos voelt, omdat hij het niet meer ziet zitten. Dit zijn vooral de momenten waarop zich een nieuw probleem voordoet, waar hij nog geen kunstje voor heeft geleerd. Dat zijn zware momenten. Zijn belangrijkste advies aan anderen is dan ook om zo snel mogelijk een methode te vinden om met een nieuw probleem om te gaan en zo snel mogelijk het kunstje te leren om met dat probleem om te gaan – alleen of met hulp van iemand anders.