Tirza vond het lastig om op de rem te trappen, omdat ze niet zielig gevonden wilde worden

Dus af en toe moest ik ook binnen mijn werk ook gewoon zeggen, ja, jongens, maar ik ben wel gewoon mantelzorger. Dus ik kan dat niet gewoon allemaal doen, of dat lukt me niet. Of eh … Nee, dat je voor jezelf op de rem moet trappen en zeggen ja, hallo, maar ik doe daar er wel allemaal even naast. En dat je dat ook weleens mocht uiten zeg maar. Ja, dat je ook weleens moe was of het niet trok of eh, tijd je toe eigent. Want ik heb het er wel druk mee. Maar op het moment dat ik het niet uit, ja, dan ziet … een ander gaat het niet zien.

Maar dat is wel … dat vond ik wel heel lastig. Ja. Ja.

I: Ja. En wat was daar ’t lastigst in? Wat, wat …?

Dat je dus eh, je wilt niet zielig gevonden worden. Eh, je wilt eigenlijk gewoon meedraaien in de maatschappij. Je wilt niet … nou ook voor mezelf niet een bijzondere positie hebben. En ik, ik ben moeder en het is mijn kind en ze is mijn zorg. Ja. Dat je dat toch binnenshuis houdt. Ja, ik denk dat dat, dat een beetje de oorsprong is van de problematiek binnen de mantelzorg dat men zich of geneert, of ja, het moeilijk vindt om zorg uit handen te geven.