Judith vond het zoeken waar ze moest zijn voor zorg

Het is wel nog steeds zoeken naar waar moet ik nu zijn voor zorg. Dus, hè, zo’n verloskundige… Dat is het een beetje. Je zwangerschap bepaalt natuurlijk je hele lijf, maar je hebt in de zorg heb je je verloskundige voor je zwangerschap en je huisarts voor de rest. En dat voelt eigenlijk raar om dat gescheiden te hebben, omdat op een gegeven moment haal ik niet meer uit elkaar: wat is mijn zwangerschap en wat is de rest, want ik ben één persoon en het is, hè, zwanger zijn is iets medisch. Maar het is ook, wie ik op dat moment ben.

…….

Nou ja, net, net als die scheiding tussen de verloskundige en de huisarts, is natuurlijk ook een medische benadering van mij als zwangere vrouw en mij als de rest van mezelf. Terwijl ik mij op dat moment niet als een gescheiden persoonlijkheid ervaarde… Net als nu, weet je wel, de, de verloskundigen sluiten de zorg na zes, acht weken af, terwijl er nog wel een heel natraject aanzit. Na acht weken ben ik niet genezen van mijn zwangerschap, maar ik had nog steeds bekkenklachten en ik was nog steeds mijn bevalling aan het verwerken. En, hè, nog steeds urineklachten, borstvoedingsvragen, en dan is het natuurlijk, hè, dan, je hebt de huisarts en het consultatiebureau. En het is gewoon nog even zoeken van waar… ik kan mijzelf en mijn zwangerschap en mijn kind, het gaat ook om vragen over mijn kind dan… worden door de zorg als losse dingen gezien. Terwijl ik dat zelf niet zo ervaar, want een borstvoedingsvraag is een vraag over de zorg van mijn kind en over mijn lijf. En het is een voedingsvraag en een gezondheids-, hè, dus er komen heel veel dingen samen die in de zorg niet samenkomen. Hoe, hoe het georganiseerd is, denk ik.