Nora vond dat er te weinig begeleiding was rondom haar miskraam; dit is iets wat ze nu probeert te doen in haar werk als verloskundige

Ja… Ehm… Eigenlijk besefte ik, door die begeleiding, dat we als zorgverlener best wel daar veel meer… mee mogen doen. Met eigenlijk eh… Ja, bij de verloskundige kreeg ik het nieuws dat het hartje niet klopte en ehm… toen zei ze: ja ik bel je van de week nog wel even. Ehm… en ehm… dat, dat was iets, dat was ergens oké. Ehm… maar op het moment zelf, dat je dan merkt, ja toch die… eh… dat je weeën hebt en, en dat je denkt van: ja, wat moet ik hier nu mee? Had ik ook eigenlijk helemaal niet eh… het vertrouwen dat ik de verloskundige daarvoor kon bellen. Dat ik denk: ja… dat… bel je daar de verloskundige midden in de nacht wakker voor? Weet je? Het was niet eens midden in de nacht, want uiteindelijk is ze om half zes ‘s ochtends geboren. Maar dan denk je: ja, bel je daar de verloskundige voor wakker? Nou, nee, niet… En achteraf denk ik van: toch had je als verloskundige hier veel meer eh… begeleiding in kunnen geven. En mijn paniek, toen eigenlijk mijn vliezen braken, dat ik dacht van: oh, ik verlies heel erg bloed dus moet ik nu maar naar de wc… Ik denk: ja, als je daar wat meer begeleiding in had gegeven of wat meer ondersteuning, dan, dan was dat misschien wat minder paniekerig geweest. En had je misschien het kindje ja, of op een matje opgevangen of… niet meteen op de wc. Want op de wc maak je zelf natuurlijk ook… eh… zet je jezelf ook wel in een lastige positie. Toen ik wel heel veel bloed ging verliezen, want ik kon geen kant meer op. Terwijl als je dan op een… ja, bij bed bent, dan kun je tenminste gaan liggen op zo’n moment, zeg maar… Ehm… Dus dat vond ik… ja, daar had, had op zich meer begeleiding in mogen zijn. Of in ieder geval… Misschien als ze wat meer benadrukt hadden van: je mag altijd bellen, ook als je denkt van: nou, de miskraam is echt in gang of… Dat soort dingen… Ehm… Kijk, of je dat dan doet is een ander verhaal. Maar ik had nu niet het idee dat ze daarvoor open zouden staan.

…..

Ik denk dat daar best wel wat meer… naar geïnformeerd mag worden van: eh joh, heb je extra begeleiding nodig? Of kunnen we je nog wat bieden? Ehm… en ja, doe dat dan dat die eerste paar weken dan maar iets vaker een belletje afspreken of vragen van: joh, moet ik je volgende week nog even terugbellen? Of, of wat wil je? Ehm… dat dat wat meer in overleg gaat. En dat is iets waar ikzelf natuurlijk allang geïmplementeerd heb in mijn, in mijn werk. Dat je denkt: oké, bel als je denkt van, ik wil echt nu even iemand weet je… Al is het tijdens het bloedverlies en eh… ehm… Maar ook daarna gewoon van, ja… Als iemand, als het, als het twee dagen later is eh… bel dan gewoon weer even. En negen van de tien keer hoor je: oh, wat fijn dat je toch nog even belt en… Dat je dan ook zegt: joh, wat vind je fijn? Zal ik volgende week nog een keertje bellen? En heel veel zeggen dan ook van eh: ja, oh dat is wel goed, bel dan nog maar eventjes. En dan, soms bel je en dan hebben ze zoiets van eh: oh ja, nee ja het gaat nu goed en eh het is prima. Maar soms bel je en dan hebben ze zoiets van: nou, ja, ik vind het eigenlijk wel fijn dat je toch nog even een keertje belt. Nou, prima dan zetten we het bij ons in de agenda en dan bellen we volgende week nog een keertje. En eh, en sommige zeggen wel: nou ja, ik wil toch meer begeleiding. En dan gaan we opzoek naar meer begeleiding. Dus dat… ja. Je ziet dat ik denk: voor mij heel leerzaam geweest, om dat te implementeren. Maar ja, het zou gewoon fijn zijn als veel meer eh… verloskundige dat doen. En ook vanuit het ziekenhuis, dat je denkt: ja, het is niet een traject wat geen impact heeft op je. Dus eh, dus daar mag zeker wel meer eh mee gedaan worden. Ja.