Dana heeft kenbaar gemaakt dat ze minder wilde reizen voor haar werk

Het veranderde helemaal, want, ehm, het werk werd opeens minder belangrijk voor mij. Ehm, ik … In principe was het, ja, je leefde met z’n tweetjes en je leefde voor je baan. En nu weet je dat er een kindje aankomt en nu wordt die baan opeens helemaal op de derde, vierde plaats doorgeschoven. Dat is gewoon opeens van ja, het, het levert geld op, maar ga je nog 100 … Nee, zet je je nog in voor 1000%? Nee, dat had ik dus niet meer. Eh, ik moest reizen voor mijn werk, dus dat wilde ik gewoon op een gegeven moment ook niet meer doen. Omdat dat gewoon, ja, toch wel veel vraagt, hè? Je pakt een hele vroege vlucht heen, zeg zeven uur ’s ochtends. Toch om vijf uur op dat vliegveld zijn. Je pakt eentje om tien uur terug. Dat zijn wel dingen die ik dus bewust gewoon echt niet meer wilde, dat, ja, dat heb ik ook kenbaar gemaakt. En gelukkig omdat ze wisten hoe het was, hebben ze daar ook nooit moeilijk over gedaan. Dus daar heb ik heel veel geluk mee gehad. Ik wilde gewoon echt kantoorwerk doen en dat heb ik ook gekregen de laatste maanden. Dus ik zeg ook van, ik had geluk van, ja, ik kan ook iemand … Ik moest dan de landen bezoeken, maar gelukkig hadden we ook iemand die mensen trainde, we hadden ook een marketingspecialist die kon … Die vonden dat op dat moment ook leuk, van hé, wij doen dat wel voor jou. Wij doen wel een verslag uitbrengen. Dus die gaven eigenlijk aan: wij willen dat wel voor jou doen. Dus dat is eigenlijk toen zo opgelost geworden. Ehm, ja, ik vond het werk ook, ja, zwaar worden. Naarmate het verlof komt, is het ook echt zoiets van: ja, maar je wil hier niet meer 40 uur per week zitten. Je wil het kinderkamertje gaan inrichten en je wilt kleertjes gaan ko…, ja, uitzoeken. En je wil gaan zoeken van, ja, wat ga je … Welke producten ga je gebruiken? Van die hele stomme dingen, dat wil je gewoon helemaal gaan uitzoeken inderdaad. En dat kan van maandag tot vrijdag niet [lacht], dus ja.”