Claudia vond het pittig om de controle los te laten

Ik vond het gewoon wel, wel, wel, echt wel pittig. Ehm, dus elke keer als er dan weer zo’n perswee kwam, moest ik echt wel flink mijn best doen om, om het eruit te krijgen. En ik denk dat … Ik vond het heel moeilijk om dan toch de controle denk ik los te laten……

Dus ik was, was heel erg daar ook mee bezig met ademen en zo en ook juist bij het persen heel erg bezig met dat los te laten, maar ik denk dat dat best wel in mijn aard ligt om dingen nou ja, om de controle te willen houden en dat laatste beetje van juist die totale overgave vond ik gewoon heel moeilijk. Om dat te doen. Dus uiteindelijk heeft het relatief lang heeft het geduurd. Ik heb anderhalf uur nog eh, moeten persen, voordat ‘ie er echt uitkwam. Eh, en dat vond ik gewoon wel echt … Dat vond ik niet, echt niet prettig. Elke keer als je weer dat gevoel kwam van … Nee, dat was niet, dat was niet fijn. Eh …

I: En was dat dan pijn of was dat frustratie, of …

Ja, ik denk allebei wel een beetje. Het was niet eens heel pijnlijk, eh, maar een soort van … Het voelde als een soort van paniekgolfjes of zo die opkwamen, van: ik moet nu weer en het kwam maar niet. En dat was elke keer zo … Ja en toch ook wel dat ik op een gegeven moment dacht: dit is fysiek gewoon niet mogelijk. Dat ik echt dacht van: ik ga nu uit elkaar scheuren. Dat klinkt heel [lacht] … Maar gewoon, ja … Ik dacht, ja, fysiek kan dit gewoon niet en juist dat cliché is dan wel weer waar, juist als je denkt dat het niet meer kan dan is ‘ie er dus eigenlijk al uit. Op een gegeven moment dacht ik bij de laatste eh, perswee dacht ik echt van: ja dit kan gewoon echt niet. En toen zeiden ze, kijk maar naar beneden. En toen was ‘ie er al. Dus het is dan toch, ja … Heel apart hoe dat dan gaat.