Roelie

Eigenlijk is Roelie al van kinds af aan een soort van mantelzorger voor haar moeder geweest, omdat die veel ziek was. Al meer dan 30 jaar ondersteunt ze haar zus die een licht verstandelijk beperking heeft. Ze is door deze situatie al vroeg uit huis gegaan en heeft het gevoel dat haar jeugd haar enigszins is ‘afgenomen’. Ze ging op haar achttiende samenwonen met haar huidige man. Haar oudste zoon, nu 31 jaar oud, werd geboren met een hersenafwijking waardoor hij in zijn ontwikkeling achterbleef. In 2007 kreeg Roelies man een dubbele hernia met stenose (vernauwing in het ruggemerg) en had hij volledige uitval vanaf zijn middel. De daarvoor noodzakelijke operatie heeft tot restschade geleid, waardoor hij nu polyneuropathie heeft en chronisch pijnpatiënt is. Dit heeft ook mentaal een grote impact op Roelie en haar man gehad; het is een rouwproces geweest waar ze samen doorheen zijn gegaan. Hun relatie is door alles wat er is gebeurd wel sterker geworden en met een positieve insteek en humor proberen ze het beste van de situatie te maken. De jongste zoon van Roelie heeft een hersentumor gehad. Hij is daaraan geopereerd en nog aan het revalideren.

De mantelzorg voor haar zoon en zusje bestaat nu vooral uit ondersteuning en administratie. Voor haar zusje is ze mentor en bewindvoerder. Ze overlegt bijvoorbeeld met instanties als er iets mis dreigt te gaan in haar begeleiding. Roelies man heeft veel pijn en kan weinig doen in huis waardoor de huishoudelijke taken grotendeels bij Roelie liggen. Toch kan Roelie de mantelzorg goed aan op dit moment, maar er moet niet meer bijkomen. Een goede voorbereiding, planning en structuur helpen haar om het vol te houden. Ook is ze doordrongen van het belang haar grenzen goed te blijven bewaken om niet overbelast te raken. Toen ze eerder in een burn-out terechtkwam heeft ze geleerd de signalen van overbelasting te herkennen, waardoor ze nu op tijd een pas op de plaats maakt als het teveel wordt. Wel vond ze het lastig om hulp en ondersteuning voor zichzelf te vragen. In het begin was dat een reden om haar mantelzorgtaken niet te bespreken op haar werk. Ze was bang dat haar thuissituatie meegenomen zou worden in haar beoordeling. Daar droeg ook aan bij dat ze kostwinner is waardoor er druk op haar ligt om veel te werken. Ze kan het zich niet permitteren om haar fulltime baan als projectsecretaris en mantelzorgcoördinator (binnen dezelfde organisatie) te verliezen. Om dezelfde reden is onbetaald verlof eigenlijk geen optie. 

Roelie vindt het inmiddels heel belangrijk om mantelzorg op de werkvloer bespreekbaar te maken. Toen ze dit eerder zelf niet deed kreeg ze te maken met negatieve reacties en onbegrip. Roelies ervaring is dat collega’s die haar situatie kennen sneller iets van haar willen overnemen of vragen hoe het met haar gaat als ze zien dat het even niet goed loopt. Gelukkig heeft de organisatie waar Roelie werkt een certificaat voor mantelzorgvriendelijk werkgeverschap. Dat maakt dat ze goede maatwerkafspraken kan maken en dat er open over mantelzorg gesproken wordt. Ze kan altijd van haar werk weg, zonder uitleg te hoeven geven. Ze kan ook makkelijk schuiven met haar uren en thuis werken als het nodig is. 

Voor Roelie is haar werk niet alleen in financieel opzicht belangrijk. Het geeft haar ook afleiding, ze voelt zich nuttig, doet mee in de maatschappij en heeft sociale contacten met collega’s. 

Wel vindt ze dat de menselijke kant nog meer belicht mag worden op de werkvloer: aandacht hebben voor elkaar, naar elkaar omkijken en elkaar beter leren kennen. Zo vond ze het wat teleurstellend dat ze tijdens haar burn-out weinig hoorde van haar directe collega’s en leidinggevende. Dit maakte haar re-integratie op de werkvloer lastiger omdat ze weinig verbinding voelde. Toch heeft ze ook veel begrip van haar leidinggevende ervaren en heeft het geholpen dat ze alle tijd en ruimte kreeg om te herstellen.