Anton

Anton is mantelzorger voor zijn partner. Zijn partner is in 2005 gebeten door een teek en heeft daardoor hersenvliesontsteking gekregen en in coma gelegen. Sindsdien raakt ze snel overprikkeld en is ze angstig. Anton en zijn vrouw hebben drie kinderen, de jongste is een thuiswonende zoon, hun beide dochters zijn het huis uit. Zijn zoon heeft last van sociale angst, depressie en suïcidale gedachten. De zorg die Anton levert is voornamelijk voor zijn vrouw. Hij helpt mee in het huishouden, doet boodschappen en is vooral veel bij haar aanwezig: zij raakt bijvoorbeeld in paniek als hij niet meteen na het werk thuiskomt. Ook gaat zijn vrouw niet zonder hem het huis uit. 

Zijn taak als mantelzorger valt Anton zwaar, omdat zijn vrouw een groot beroep doet op zijn aanwezigheid. Ook als Anton werkt is hij vaak in gedachten met zijn vrouw bezig. Anton merkt dat hij de laatste tijd meer lichamelijke klachten krijgt en sneller vermoeid is, wat volgens hem komt door overbelasting en stress. Hij geeft aan dat hij moeite heeft om voor zichzelf te zorgen en heeft in het verleden ook psychische begeleiding gehad. Anton heeft enkele goede vrienden waarmee hij over zijn zorgen kan praten. Sinds een half jaar gaat zijn vrouw van donderdagochtend tot vrijdagavond naar een zorgboerderij, zodat Anton op adem kan komen en in principe tijd heeft om leuke dingen te doen. Vaak doet Anton op deze dag echter kleine klusjes waar hij doordeweeks niet aan toe komt omdat hij dan te vermoeid is. 

Op zijn werk bespreekt Anton zijn situatie openlijk. Hoewel hij buiten werktijd niet met collega’s om gaat, zijn er wel een paar collega’s met wie hij tijdens het werk over zijn thuissituatie praat. Zijn leidinggevende probeert begripvol te zijn en heeft er ook aan meegewerkt dat hij vier dagen van negen uur kan werken in plaats van de ene week vijf en de andere week vier dagen acht uur. Op deze manier hoeft Anton op vrijdag niet naar zijn werk. Wanneer Anton met zijn vrouw naar het ziekenhuis moet, kan hij zorgverlof opnemen. Op zijn werk is een bedrijfsmaatschappelijk werker beschikbaar. Anton geeft aan dat hij het prettig vindt dat zij hem helpt dingen op een rijtje te zetten. 

Werken is belangrijk voor Anton, omdat het zorgt voor afleiding en sociaal contact. Zelfs als hij de loterij zou winnen, zou hij nog blijven werken, zo laat hij weten. Helaas is werken ook een financiële noodzaak voor Anton, omdat de zorg voor zijn vrouw slechts deels door de ziektekostenverzekering betaald wordt en zijn vrouw geen inkomsten heeft. Ook voor de toekomst is het belangrijk dat Anton blijft werken, omdat hij een aantal jaren werkloos was en dat een negatieve invloed heeft gehad op zijn pensioenopbouw.

Anton wil aan andere mantelzorgers meegeven dat het belangrijk is om hulp te vragen, ook al heeft hij hier zelf moeite mee. Hij is er bang voor om op termijn met pensioen te gaan: hij verliest dan het werk als afleidingsbron en zal dan meer thuis zijn met zijn vrouw.