De omgeving van Judith was de laatste dagen voor de bevalling stil

Het duurde iets langer en wat me vooral opviel was, dat het ook zo saai is soort van...Ik bedoel, je hebt op een gegeven moment, op een gegeven moment is het ook wel, je hebt ook niet zo heel veel puf meer of zo, dus het is ook niet zo heel erg. Maar dat ik dan, weet je wel, dan krijg je elke dag berichtjes, nou, is het kindje er al? Of, dan wilde ik wat afspreken en dan was het van, ja ja, laten we maar niet doen, want straks is het kindje er al of. Dus die laatste weken, dan is het ook een zoeken naar ja, wie wil er nog met me afspreken, want ze zijn allemaal bang om af te spreken, omdat anders het kind er misschien is of straks ga ik bevallen als ze er zijn. En… ik was ook heel groot, voor het feit dat er echt een heel klein kindje uitkwam. Echt bizar groot, vond ik. Ik zag er ook al heel snel uit alsof ik op ploffen stond, volgens mij al voor mijn verlof al. Ja, maar goed, dat, dat vond ik vooral opvallend, dat er een soort van dan op een gegeven moment valt het dus stil vanuit alle kanten, omdat ze denken: oh, die zal er wel geen behoefte aan hebben of die zal wel met d’r weet ik veel, met d’r nesting bezig zijn of zo of, ja ik weet niet wat ze allemaal denken maar ja. Goed, op een gegeven moment wordt het ook gewoon heel rustig,…….