Judith ervaarde een mentale barrière om te kiezen voor pijnbestrijding door de cultuur die in Nederland heerst

Maar het is wel in Nederland zo’n cultuur dat je dat een soort van niet doet, dat dat niet, het is, het is een beetje; je faalt als je om pijnstilling vraagt. Omdat, weet je wel, er wordt natuurlijk ook meteen op de negatieve kant van pijnstilling gehamerd, wat op zich eerlijk is en dat vind ik fijn, weet je. Je moet, moet als keuz-, een bewuste keuze maken en ik geloof ook wel dus zodra, weet je wel, het is natuurlijk, het zijn sterke middelen, dus er liggen inderdaad nadelen aan en als vrouw ben je natuurlijk gemaakt om zo’n proces door te kunnen maken. Maar ik merkte dat ik bijvoorbeeld tijdens, weet je wel, zelfs in het midden van die paniekaanvallen, dat ik een soort van met mezelf in mijn hoofd zat te bedenken van, zal ik om pijnstilling vragen of, weet je wel, moet ik dit zelf kunnen? Zal ik erom vragen? Nee, want dan faal ik. Dan ben ik geen goede moeder, weet je wel, ik moet dit kunnen. Dus je zit er heel erg in je hoofd mee te malen tijdens die bevalling. Nou ja, uiteindelijk, toen ik zover was om het te vragen, toen, toen kon het niet meer. Maar dat er een soort van, toch wel een soort van mentale barrière is, en ik weet ook niet waar dat door komt, om, om daar om te vragen want dat, dat doe je, weet je wel, dan ben je niet. Ja, dat is niet goed of zo.