De heer Edelman

De heer Edelman was 58 jaar toen hij de eerste signalen merkte. Hij kreeg problemen met het vinden van de juiste woorden, moeite met preken, het organiseren van kerkdiensten en van vergeetachtigheid. Samen met zijn vrouw is hij naar de dokter gegaan die hen doorverwees naar de neuroloog. Na vele onderzoeken werd in augustus 2006 de diagnose gesteld: Ziekte van Alzheimer. In februari 2007 bevestigde een second opinion deze diagnose. Vervolgens is de heer Edelman naar de maatschappelijk werker van de kerk gegaan, die hen heeft geadviseerd naar de Arbo-arts en naar de keuringsarts van de P.K.N. te gaan.

Vanaf dat moment hebben de heer Edelman en zijn vrouw plannen gemaakt voor de toekomst. Ze hebben besloten om zijn afscheid als predikant op één bepaald moment te delen met de mensen om hun heen. Daar hebben ze naar toegewerkt en hebben in alle openheid zijn afscheid (ook met de reden daarvan) met de kerk gedeeld.

Sinds die tijd probeert de heer Edelman met zijn ziekte en de reacties van zijn omgeving om te gaan. Door zijn ziekte heeft hij afstand moeten doen van de auto en het fietsen, omdat het gevaarlijk werd. Ook heeft hij afstand gedaan van zijn grote hobby: modeltreinen. Hoewel hij merkt dat zijn sociale omgeving kleiner wordt, maakt hij zich er niet druk om. Hij probeert te genieten van de mensen die wel langskomen. Vanuit zijn levensvisie is hij erg sociaal, relativerend en hij leeft met het moment.

Zijn dagelijkse leven vult hij nu met sociale bezigheden. Hij gaat 1 keer per week naar de dagopvang. Hij vindt hier afleiding, maar heeft ook kritiek. Zo vindt hij dat de leiding beloofde activiteiten moet nakomen of beter moet laten aansluiten op de wensen van de patiënten. Daarnaast ontvangt hij graag mensen thuis. Echter, door zijn vergeetachtigheid en de moeite met het gebruik van taal is zijn lichaam sneller moe. Om zijn lichaam voldoende rust te geven, ontvangt hij zijn bezoek voor ongeveer anderhalf uur, en niet langer. De heer Edelman geeft zelf ook duidelijk richting aan zijn bezoek. Dat hij dit zelf aangeeft is voor hem erg belangrijk. Anderen hoeven dit niet voor hem te beslissen en dat geeft hem een gevoel van eigenwaarde.